De komende jaren werkte het deckje in de HiFi keten naar tevredenheid. De klank (de test schreef Maxell UDXL I voor, dus die band werd bij mij de nieuwe standaard, en na 25 jaar  nog steeds goed!) was veel frisser en duidelijker dan de zompig klinkende Akai. Ik vond dit een serieuze verbetering. Inmiddels weet ik dat de afstelling van het deck het belangrijkste voordeel bood ten opzichte van de goedkope gangbare decks, maar ook de Permalloy kop is preciezer dan de meeste. Weliswaar was het deckje erg gevoelig en stoorde er wel eens een versterkertje. Lampjes verwisselen vergt redelijk wat demontagewerk en daarna moest alles weer zorgvuldig opgebouwd worden om de kabels geen storing te laten opvangen.

Anno 1982
"Wat een gaaf ding!" uitte een collega. "Wat doe je daar mee, Henk? Is die te koop?" Inmiddels stond een Nakamichi 581 met hogere kwaliteiten in mijn geluidsinstallatie en de Akai was allang passé. Het Yamaha deck diende als tweede cassette deck en was eigenlijk werkloos. De enthousiaste collega kreeg het apparaat mee. Daarna heb ik het volledig uit het oog verloren.